Zaburzenie osobowości jest zjawiskiem, które bardzo trudno jest osadzić w konkretnych, ścisłych i łatwych do zrozumienia ramach. Samo pojęcie osobowości jest tak naprawdę skrajnie nieostre, ale sednem zaburzenia wydaje się po prostu odczuwanie pewnego rodzaju przymusu, którego natura jest abstrakcyjna i zupełnie niezwiązana z tym, co się faktycznie dzieje w świecie rzeczywistym. Zaburzenie osobowości, znane po angielsku jako “personality disorder”, w znaczący sposób wpływa na zachowanie osoby zaburzonej, przyczyniając się niejednokrotnie do zmiany jej nawyków i relacji społecznych. Można to zjawisko ująć w bardziej namacalne ramy, powołując się na przykład narcystycznego zaburzenia osobowości, które polega mniej więcej na tym, że dany człowiek ma bardzo wybujałą samoocenę, która nie znajduje jednak umocowania w faktach – narcyzi bywają przekonani, że mają papiery na bycie najlepszymi piłkarzami na świecie po zagraniu jednego meczu lub na bycie muzykami światowej klasy, bo zagrali na pianinie prostą, przyjemną melodię. Tego rodzaju przekonania mogą się oczywiście wydawać zabawne, ale w praktyce stają się niejednokrotnie źródłem wielkiego bólu, kiedy rzeczywistość zaczyna się konsekwentnie upominać o uwagę osoby zaburzonej.
Leczenie zaburzeń osobowości
Wspomniane już narcystyczne zaburzenie osobowości jest tak naprawdę bardzo dobrym punktem wyjścia do rozważań na temat tego, w jaki sposób zaburzenia tego rodzaju należy leczyć. Sedno problemu tkwi tutaj oczywiście w błędnych, niemających związku z rzeczywistością schematach rozumowania, które należy zidentyfikować w trakcie terapii behawioralnej z psychoterapeutą. Farmakoterapia z psychiatrą ma mniejsze zastosowanie w przypadku tego rodzaju zaburzeń, chyba że osoba chora ma jeszcze jakieś choroby psychiczne, takie jak na przykład, często idąca z nimi w parze, depresja.
Największym wyzwaniem przy leczeniu zaburzeń osobowości nie jest jednak odpowiednie dobranie specjalisty, lecz najzwyklejsze w świecie przekonanie osoby zaburzonej, że ma ze sobą sporych rozmiarów problem i powinna mu się osobiście przyjrzeć. Człowiek, który zmaga się z zaburzeniem osobowości, jest zazwyczaj bardzo silnie osadzony w swojej skrajnie zniekształconej wizji świata i bardzo ciężko jest wytłumaczyć mu, że rzeczywistość wygląda zupełnie inaczej niż mu się wydaje. Jest to tak naprawdę źródłem częstych stwierdzeń, że zaburzenia osobowości w wielu przypadkach są dolegliwością dożywotnią, ale one nie mają akurat zbyt wielkiego związku z rzeczywistością.
Kluczem do zrozumienia osoby zaburzonej jest świadomość tego, że ona ma problem i empatyczne do niego podejście. Osoba zaburzona, tak jak ta chora na choroby takie jak depresja, musi mieć przede wszystkim poczucie bezpieczeństwa, po którego ustanowieniu można powoli wnikać w jej procesy myślowe i starać się ostrożnie wskazywać jej różne nieścisłości i nielogiczności, by subtelnie pchnąć ją w kierunku właściwej decyzji. Terapia behawioralna z psychoterapeutą będzie skuteczna tylko w przypadku woli podjęcia leczenia ze strony osoby zaburzonej i należy to bardzo mocno podkreślić.
Dodaj komentarz