Choroby psychiczne w społecznym wyobrażeniu dzielą się mniej więcej na takie, które są w pełni zrozumiałe i godne współczucia oraz na takie, które wydaja się przeciętnemu zjadaczowi chleba wręcz egzotyczne. Ten prosty podział powoduje, że osoby zmagające się z zaburzeniami z tej drugiej grupy odczuwają niejednokrotnie przymus ukrywania swojego stanu. Jednym z naczelnych przykładów stanu, który jest bardzo trudny do zrozumienia dla opinii publicznej, są zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, które większości wydają się po prostu śmieszne, a bywają niejednokrotnie wielkim dramatem osoby zaburzonej.
Specyfika OCD
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne są znane również jako OCD, czyli obsessive-compulsive disorder. Kojarzą się zazwyczaj bardzo stereotypowo. Na myśl od razu przychodzą bowiem obrazy znane nam przede wszystkim z różnego rodzaju filmów czy seriali: osób, które myją ręce pięć razy z rzędu, poprawiają w nieskończoność ułożenie przedmiotów na stole, zamykają drzwi, by potem wrócić się kilka razy i sprawdzić, czy aby na pewno są zamknięte. Taka przypadłość może się wydawać zabawna, ale dla osób chorych wiąże się zazwyczaj z ogromną męką i cierpieniem. Odczuwają one bowiem fizyczny przymus wykonywania pewnych czynności lub poddawania się pewnym tokom rozumowania, a wszelkie próby wystrzegania się ich owocują jedynie paranoicznym lękiem, depresyjnymi myślami i przytłaczającym wręcz dyskomfortem. Przyczyn tego zaburzenia można się dopatrywać zazwyczaj w nieprawidłowościach funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, ale mogą być one również rezultatem traumy i iść w parze z depresją czy zachowaniami autoagresywnymi. Należy więc mieć zawsze na uwadze, że ta „śmieszna” osoba, która myje ręce po pięć razy przed śniadaniem, niesie na swoich barkach ciężar trudnej przeszłości lub po prostu uwarunkowań genetycznych, na które nie miała większego wpływu. Na pewno lepiej jest zatem w takiej sytuacji współczuć niż wyśmiewać.
Leczenie OCD
Leczenie zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych bezwzględnie wymaga wizyty u specjalisty. W pierwszej kolejności najlepiej jest się udać do psychiatry, który przeprowadzi z pacjentem bardzo szczegółowy wywiad, po którym zawyrokuje, jakie czynności należy podjąć w dalszej kolejności. W większości przypadków będzie to oznaczało rozpoczęcie farmakoterapii, a także zalecenie terapii u psychoterapeuty. Należy pamiętać, by nie mylić tych dwóch specjalistów: psychiatra jest przede wszystkim lekarzem, którego zadaniem jest rozpoznanie naszego stanu i udzielenie pomocy, a psychoterapeuta ma za zadanie analizę tego stanu, zidentyfikowanie jego przyczyn i pomoc w odnalezieniu wewnętrznych mechanizmów, które utrudniają nam życie. Im wcześniej udamy się po pomoc, tym łatwiej i szybciej będziemy mieć cały problem za sobą.
Dodaj komentarz